Hobbels en Bruiloften

We hebben per toeval een camping gevonden met WiFi, vlakbij Arlie Beach, dus bij dezen een update van onze reis!
De afgelopen dagen hebben we vooral veel gereden, maar beschrijvingen daarvan zal ik jullie besparen. Twee dagen geleden zijn we naar Fraser Island geweest, vlakbij Brisbane. Om 06:00 uur ging de wekker al en we werden bij de camping opgehaald. Met een bus vol Italianen die ons erg deden denken aan de uitwisseling gingen we nog een paar andere campings langs om nog meer mensen op te halen, waaronder een Nederlands gezin. Bij de ferry bleek dat het daar niet bij zou blijven, we zaten naast Nederlanders en tegenover Nederlanders. Wel allemaal ongeveer onze leeftijd, dat scheelt. Na ongeveer 45 minuten met de ferry waren we op Fraser en we kregen een beest van een bus toegewezen, met buschauffeur Warren. Hij bleek heel grappig te zijn en een oneindige kennis van het eiland te hebben. Hij heeft eigenlijk zonder pauze verteld over het eiland en dat vond ik erg leuk, omdat we van de ene hotspot naar de andere reden, en zo werd het een geheel. We waren nog niet vertrokken of hij vroeg ons om onze handen boven onze hoofden te houden. Nouja, oke? Drie seconden later gingen we met de hele bus steil omlaag, iedereen gillen. Gelukkig zaten we niet helemaal achteraan, want daar werd je af en toe gelanceerd. De wegen waren zandpaden en heel erg hobbelig, je werd eigenlijk de hele tijd door elkaar geschud.
We zijn heel veel over het eiland te weten gekomen en vooral dat het een heel bijzonder en speciaal eiland is, met een interessante geschiedenis. Momenteel zijn de Aboriginals, aan wie het eiland toebehoort, aan het proberen het eiland de originele naam terug te geven (de originele naam is K’gari). Er is erg veel respect voor de rechtmatige eigenaren en dat merkte je vooral aan de manier waarop Warren over hun praatte.
Onze eerste bestemming van die dag was Lake McKenzie. Hier werd pas echt duidelijk hoe goed Nederland op deze tour vertegenwoordigd was. Je hoorde overal Nederlands, echt bizar. Het meer zelf was heel erg mooi, het water was zacht maar koud. Heel even in de zon gelegen, en toen verder naar de volgende bestemming. Central Station was de volgende stop maar het pad werd geblokkeerd door een auto die vastzat in het zand. Daar hebben we even op moeten wachten, we zijn zelfs nog een stuk achteruit gereden. Daar moet je je even bij bedenken dat de paden nauwelijks zo breed zijn als de bussen en er dikke bomen langs staan. Ik zei net tegen Stef dat hij bomen echt op een haar miste, toen Warren aankondigde dat iedereen die vond dat hij te dicht langs de bomen reed maar zijn ogen dicht moest doen. Uiteindelijk werd de auto uit het zand gehaald en konden we verder rijden. Bij Central Station kregen we meer informatie over het eiland, aan de hand van grote infoborden. Ook een mini-regenwoudwandeling gedaan, waarbij we langs een beekje kwamen. Eerst leek het alsof er een laagje vuil op lag, maar als je beter keek zag je dat het water zo helder was dat dat ‘laagje vuil’ eigenlijk de bodem was. Je hoorde het ook totaal niet stromen. Vervolgens gingen we lunchen bij het bewoonde deel van het eiland, het resort. Klinkt duurder dan het is, het is een soort mini-dorpje met een groot restaurant dat vergelijkbaar was met de wok. Buiten dat dorpje stonden nog wel een paar huizen, maar op het eiland komen heel veel wilde dingo’s voor. Hier werden we ook de hele tijd voor gewaarschuwd, dat we op moesten passen en contact met de dingo’s moesten vermijden. Om het dorpje heen waren dan ook hekken en speciale roosters geplaatst. We hebben dingo’s gezien, maar vanuit onze veilige bus!
Toen door naar Maheno Shipwreck. We kregen in de bus foto’s te zien van een enorm schip, en toen we de bus uitstapte moesten we onze verwachtingen toch iets bijstellen. Er lag nog maar een heel klein deel boven het zand, wat wel erg tof was om te zien. Over het lange strand verder geracet (de chauffeurs wilden allemaal voorop) naar Coloured Sands, waar we maar heel even zijn geweest. Er kwam een jongeman de bus in, die piloot bleek te zijn, en een praatje hield over een vliegtripje dat je ter plekke kon boeken. Wij zijn in de bus gebleven en verder gereden naar Eli Creek. Het was er erg druk want het was de eindbestemming van de meeste tourbussen. Er waren ook mensen die daar duidelijk vaker kwamen om te zwemmen en toeristen te kijken. Opvallend was een groep middelbare mannen, die allemaal een zonnebril op hadden en allemaal verschillende soorten onesies aan hadden. Toen er eentje van de brug in het water viel werd duidelijk waarom ze zonnebrillen op hadden, volgensmij waren ze allemaal knetterstoned. (‘Wow I’m so heavy suddenly!’)
Je kon een stukje omhoog lopen en van een brugje in de beek stappen, en je omlaag laten meevoeren. Wij zijn er doorheen gelopen, wat erg gaaf was, en daarna aan het strand gaan liggen. Waarschijnlijk hebben we niet genoeg WiFi om foto’s te uploaden maar zodra we tijd hebben om een McDonalds te zoeken gaan we het proberen met jullie te delen.
Dat was de laatste stop, daarna zijn we terug naar de ferry’s gegaan. We hebben veel dieren gezien, waaronder dingo’s, walvissen, adelaars en een mega hagedis, die ik bijna voorbij gelopen was als een mevrouw me er niet op gewezen had.
In de bus terug zaten we tussen 4 Nederlanders, die een wereldreis aan het maken waren en ook zes weken in Australië waren. Zij reisden alleen van Cairns naar Sydney, precies andersom, dus zij konden ons een paar tips geven over dingen die we niet mochten missen.
De volgende dag hebben we een heel stuk gereden, richting Rockhampton. Wat anders is dan in het zuiden, is dat als je hier een hele dag rijdt het landschap niet veranderd. Als we in New South Wales een hele dag reden hadden we gelijk andere landschappen en andere klimaten. Het wordt hier wel steeds een beetje warmer, wat ik helemaal niet erg vind! Vandaag was het ongeveer 25 graden en we zijn nog niet eens op de eindbestemming. In Rockhampton met enige moeite een Coles gevonden en wat boodschappen gedaan, daarna doorgereden naar the Capricorn Caves. We waren nog net op tijd voor de rondleiding van 16:00. Om 16:05 bleek dat we de enigen waren, dus we kregen een hele persoonlijke tour. Kerry-Ann was de gids en het was voor haar een lange dag geweest, en ook nog maandagmiddag, dus we kregen niet de standaard tour, maar ook haar persoonlijke verhalen en ergernissen over toeristen te horen. Heel erg grappig. We hebben verschillende delen van de grot gezien, maar het indrukwekkendste vond ik de kathedraal, een ruimte met een hoog plafond waar mensen kunnen trouwen. Er stonden wat kerkbanken en een verhoogd stuk voorin, niet zo bijzonder op het eerste gezicht. Toen liet ze ons een lied horen, vanuit maar een speaker, wat echt geweldig was. Het geluid was zo helder en het was overal. Ik snapte meteen waarom mensen daar willen trouwen. Ook toen ze de verschillende belichting liet zien en vertelde dat ze het met een bruiloft helemaal aankleden en overal kaarsen neerzetten, kon ik me er wel wat bij voorstellen. Ze liet ook zien hoe donker het in de grot kon zijn en hoe ze vroeger rondleidingen gaven met een kaarsje in plaats van een zaklamp. Daarna mochten we zelf op avontuur, zoals ze het noemde. We liepen door een heel smal gangetje met een laag plafond. Hier moesten vroeger de arbeiders met 18 kilo mest op hun rug doorheen. Onmogelijk als je het mij vraagt. Toen over een hangbrug en Kerry-Ann stond aan het einde te wachten. Dat was tevens het einde van de rondleiding. Bij de uitgang nog een schuwe rotswallaby gezien.
Daarna zijn we doorgereden naar een rest area, waar het heel erg druk was. Gekookt (noodles blijken een perfecte maaltijd) en gaan slapen. Vanochtend daar weggereden en eigenlijk vooral in de auto gezeten. We wilden naar Great Keppel Islands, maar de boot ging te laat terug, dus dat ging niet door. Morgen staan the Whitsunday Islands op de planning, waar we eindelijk gaan snorkelen!

Heel veel liefs,
Maud en Stef